Allt í lagi, ég skal spyrja

Þýðir þunglyndi eiginlega ekki vanlíðan?

Sérkennileg fyrirsögn reyndar, er jafnframt verið að gefa til kynna að þunglyndi sé ekki þrálátur sjúkdómur?

Þunglyndi veldur meiri vanlíðan en margir þrálátir sjúkdómar

Athugasemdir

[Helgi Hrafn Gunnarsson (IP-tala skráð) 10.9.2007 kl. 17:51]

Nei, þunglyndi er ekki bara vanlíðan þó það sé skiljanlegt að fólk sjái ekki muninn í fyrstu. Það er svipað og munurinn á löngun + sjálfsagaleysi og fíkn. Þegar um þunglyndi er að ræða er vanlíðanin komin á sjúklegt stig sem skerst á við eðlilega þætti (og svo er auðvitað endalaust rifist um hvað þykja eðlilegir þættir). Það er til dæmis eðlilegt að vera miður sín eftir að vinur manns deyr eða maður missir vinnuna, en ef t.d. það er bara allt í góðu í lífinu og viðkomandi líður samt andstyggilega, þó að engir þættir séu til staðar sem ættu að valda því, þá er um þunglyndi að ræða. Svona skil ég þetta allavega af því að fletta upp í DSM IV, orðabók sálfræðinnar.

Fíkn er að sama skapi ekki aumingjaskapur, heimska eða löngun. Fíkn er þegar fyrirbærið er búið að ná gjörsamlega sjúklegu stigi, þ.e. neytandann langar ekki í dópið (eða kynlífið eða hvað það er), veit að það mun láta honum líða illa, en í smástund verður beinlínis snargeðveikur og gerir það samt, þ.e. hin eðlilega dómgreind fer bara út um gluggann þó að einstaklingurinn sé búinn að margtyggja í sig ákvörðun um að hætta viðkomandi fyrirbæri vegna augljósra skaðlegra þátta. Þá er það sumsé farið að storka venjulegri, skýrri dómgreind sjúklingsins, þ.e. komið á stig sem bara getur ekki talist eðlilegt og er því flokkað sem geðsjúkdómur. Algengur misskilningur hvað varðar fíkn, flestir virðast halda að fíkn sé bara aumingjaskapur eða val, en skilgreiningin er bara ekki sú, og það að vera veikgeðja aumingi er ekki geðsjúkdómur.

Vona að þetta skýri. :) Eðlilegt að menn spyrji að þessu.